Page 73 - Microsoft Word - τελικό αρχείο

Basic HTML Version

Κρατικός φασισμός και εθνικός φασισμός
Κωτσάκης Δ.
Κοινωνίας Δρώμενα, τ. 2, 2014
73
κρατικό φασισμό; Είναι το όριο που θέτει η
διαβόητη «ταύτιση των άκρων». Μετά από αυτό το
όριο, ο κρατικός φασισμός ταυτίζει κατασταλτικά
τον εθνικό φασισμό με το κοινωνικό κίνημα
νομιμοποιώντας την καταστολή του. Για τα
ελληνικά δεδομένα και πάλι, χαρακτηριστική είναι
η τροποποίηση του άρθρου 187 του Ποινικού
Κώδικα, που καθιστά κακούργημα με ποινή κά-
θειρξης μέχρι δέκα χρόνια όχι την τέλεση μιας
εγκληματικής πράξης, αλλά τη συμμετοχή και μόνο
σε μια «εγκληματική οργάνωση». Το σημαντικό σε
αυτή τη μεταρρύθμιση είναι ότι με τον ίδιο νόμο
παραπέμπονται στη δικαιοσύνη την ίδια στιγμή
αφενός τα στελέχη της φασιστικής οργάνωσης για
τους φόνους που διέπραξε η Χρυσή Αυγή,
αφετέρου οι κάτοικοι της Ιερισσού για την
αντίστασή τους στον επικείμενο φυσικό θάνατο
των ανθρώπων και του περιβάλλοντος που
απεργάζεται η εταιρία Ελληνικός Χρυσός.
Καταστολή της πρόθεσης κοινωνικού κινήματος
Για την πλήρη αντιμετώπιση του κοινωνικού
κινήματος δεν αρκεί η προσάρτηση των εξε-
γερμένων και η καταστολή των μη προσα-
ρτημένων, απαιτείται και η καταστολή της πρό-
θεσης κοινωνικού κινήματος. Θα μείνω σε τρεις
τεχνικές καταστολής της πρόθεσης που θα τις
αναφέρω με τους τίτλους που έχουν στο κείμενο
του Glucksmann
3
. Οι τεχνικές είναι: η
συνω-
μοσιολογία
, η
προβοκάτσια
και οι
μεταρρυθμίσεις
.
Πρόκειται για τεχνικές που αναπτύχθηκαν στη
Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες την εποχή του
περάσματος από τον παλιό στον νέο φασισμό. Η
επιλογή έχει σημασία γιατί, κατά τρόπο υπο-
δειγματικό για τον πολιτειακό χαρακτήρα του νέου
κρατικού φασισμού, του ενσωματωμένου στην
αναδυόμενη κοινοβουλευτική ολιγαρχία, ο φασι-
σμός αυτός συγκροτήθηκε στα δύο λίκνα της
κοινοβουλευτικής δημοκρατίας: τη Γαλλία, στο
πλαίσιο του πολέμου της Αλγερίας, και τις
Ηνωμένες Πολιτείες στο πλαίσιο των πολέμων της
Κορέας και του Βιετνάμ. Και συγκροτήθηκε πολε-
μικά εναντίον του κοινωνικού κινήματος που
αναπτύχθηκε στις δύο αυτές χώρες τη δεκαετία
3
Φασισμοί: παλιός και νέος
του ’60. Δεν θα μείνω στις τεχνικές αυτές. Θα πω
δυο λόγια για την κάθε μία, παραθέτοντας μικρά
αποσπάσματα από το βιβλίο του Glucksmann, για
να γίνουν κατανοητοί οι τίτλοι και η καθολικότητά
τους.
Συνωμοσιολογία
«Ένα βράδυ, ο κ. Μαρσελέν στέκεται
περήφανος μπροστά σ’ ένα σωρό από ξύλα
που διαβεβαιώνει ότι μαζεύτηκαν μέσα απ’
τις σχολές του Πανεπιστήμιου. Πίσω απ’ αυτή
την πυραμίδα των όπλων, καταγγέλλει
κάποιον μυστηριώδη ξένο καθοδηγητή και
αναγγέλλει την απαγόρευση της “Προλε-
ταριακής Αριστεράς”. (…) Ο παλιός φασισμός
είχε την “εβραιομαρξιστική συνωμοσία” (…)
σήμερα ο Μαρσελέν (…) αναγγέλλει τη
“διεθνή συνωμοσία του μαοϊσμού”».
Αυτά στη Γαλλία τότε. Στην Ελλάδα σήμερα, η
«συνωμοσία» είναι, βέβαια, «συνωμοσία της τρο-
μοκρατίας» των «δύο άκρων».
Προβοκάτσια
«Καίμε το πανεπιστήμιο της Vincennes,
διαβεβαιώνουμε ότι το έκαναν οι αρι-
στεριστές και τους κλείνουμε φυλακή. 100,
200, 300 μίνι Ράϊχσταγκ. (…) Για να στα-
ματήσει μια ενέργεια με την οποία οι μάζες
συμφωνούν ο προβοκάτορας της δίνει μια
συνέχεια που οι μάζες καταδικάζουν αλλά
που φαίνεται λογική (…) Η φιλοσοφία της
είναι απλή (…) έξω από τις εγκατεστημένες
ιεραρχίες δεν υπάρχει σωτηρία».
Κρίσιμη παρατήρηση. Η προβοκάτσια στις
σημερινές κοινωνικές συνθήκες δεν έρχεται μόνο
απέξω. Υποδειγματική είναι η περίπτωση της
Marfin. Σύμφωνα με την άποψη στην οποία
συμφωνούν σχεδόν όλοι, οι νεκροί δολοφονήθη-
καν από διαδηλωτές. Ο
κοινωνικός ευτε-λισμός και
η καθολίκευση της βίας
καθιστά όλο και περισ-
σότερο την εξωτερική παρέμβαση άχρηστη στην
προβοκάτσια.
Μεταρρυθμίσεις
«Αυτές επεμβαίνουν όταν, παρόλη τη
φασαρία για συνωμοσία και τις προσπάθειες
προβοκάτσιας, ένα μαζικό κίνημα κατορθώσει